Σέριφος: Το λεγόμενο Ανεμοχάδι, το Φιλόξενο.

• Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2020
• georgemyzalis

Σέριφος: Το λεγόμενο Ανεμοχάδι, το Φιλόξενο.

Ο χρόνος μοιάζει να σταματά κάθε καλοκαίρι στο νησί του καθενός. Και αυτό το νησί, για όσους δεν κατάγονται από κάποιο συγκεκριμένο, αλλάζει κάθε τόσο. Στην πενταετία υπολογίζεται το διάστημα που μετατρέπει το “φανταστικό” σε “πολύ καλό” και καθιστά την επίσκεψη προαιρετική από “άχαστη”. Η Σέριφος είναι το θέμα μας, εδώ. 

Δεν είμαι αντικειμενικός. Περνάω “μήνα του μέλιτος” με το νησί. Το έχω επισκεφτεί μιάμιση φορά και μόνο, αλλά δεν το έχω χορτάσει ακόμα. Προτού, όμως, αρχίσω το “ταξιδιωτικό ρεπορτάζ” με τις παραλίες και τα μέρη του νησιού, θα αναφερθώ σε κάτι σημαντικότερο: στους ανθρώπους.

Γιατί όλα τα μέρη είναι καλά κι άγια χάρη στους ανθρώπους. Και οι δικοί μου άνθρωποι, εκείνοι που ευθύνονται για τον έρωτα μου για το νησί της Σερίφου είναι ο ξεχωριστός Θοδωρής (πρωτίστως) και η αγαπημένη Σόνια (και η οικογένεια της) στη συνέχεια. Λεπτομέρειες – προσωπικά δεδομένα – δεν θα αναφέρω. Θα μείνω “κολλημένος” στην ευγνωμοσύνη μου προς αυτούς. Πάμε παρακάτω.

Σέριφος: το Σιδερένιο Νησί. 

Πριν από όλα, ο τόπος έχει ενέργεια, έχει ιστορία, κουβαλάει αύρες, έχει ποτιστεί με ιδρώτα, αίμα και δάκρυα. Από μόνο του αυτό πλανάται στην ατμόσφαιρα, δίνει περισσότερες διαστάσεις από εκείνες της απλής επίσκεψης. Στο νησί αυτό, το 1916, συνέβησαν γεγονότα συγκλονιστικά με τον αγώνα των μεταλλωρύχων για καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Αναζήτησε την ιστορία και – οπωσδήποτε – άκου το δίσκο που έγραψε ο Χρήστος Θηβαίος για τη Σέριφο και την ιστορία της. Τίτλος αυτού: Το σιδερένιο νησί. Στις 8 ημέρες που πέρασα εκεί, το περασμένο καλοκαίρι, η βελόνα είχε “κολλήσει” στα τραγούδια του. Ένας συγκεκριμένος στίχος του, μάλιστα, έμοιαζε να “εξηγεί το αίνιγμα” του νησιού εντός μου:

“Κάθε άνθρωπος και μεταλλείο ακριβό, σε θέλει μέρα – νύχτα στο ορυχείο του σκυφτό, κι όταν βγεις το βράδυ στις παλάμες θα ‘χεις φως, είναι η ψυχή του που ζηλεύει ο ουρανός“.

Ένα ασταμάτητο roadtrip στις ανηφόρες.

Με το δίσκο στα αυτιά μου, πάνω στη μηχανή (πέστε να με φάτε), έκανα το γύρο του νησιού σχεδόν καθημερινά, στο σούρουπο. Στο δρόμο για τις παραλίες, εκεί που γίνεται και το Sunset Race της Σερίφου κάθε Σεπτέμβρη, ο ήλιος δύει “στο πιάτο”.

Λίγο ρομαντικός αν είσαι, την έχεις πατήσει – την έχεις δαγκώσει τη λαμαρίνα με το μέρος. Κι αν δεν την έχεις δαγκωμένη με άνθρωπο, θα ερωτευθείς τον τόπο. Και στα ακουστικά θα παίζει το άλλο, που λέει: “γιατί άκουσα το διάβολο να περπατάει μέσα σου κι εγώ τον φίλησα στο στόμα“.

Τι κρατάς και τι μοιράζεσαι;

Αν κάνω έναν ταξιδιωτικό απολογισμό – για να έχει και μια χρηστική διάσταση το κείμενο – κρατώ, πρώτα από όλους και από όλα, τους ανθρώπους. Όλους τους ανθρώπους που με προίκισε η Σέριφος. Μετά μπορώ να σας μιλήσω και για μερικές επιχειρήσεις:

• πρωινό στη χώρα: Στου Στράτου. Ομελέτες, καγιανά, μωσαϊκό. Και ο κατάλογος – ανθολόγιο ποίησης.
• πρωινό στο Λιβάδι: Yaght Club (αν και σε αυτό κάνεις πρωινό και νυχτερινό με ποτά και μουσικές, στο καθιστό και μετρημένο φέτος λόγω Covid).
• Για κρέας: Μπακακάκι ασυζητητί.
• Για ψαρικά: Λέπι – λέπι. Με πιάτα φανταστικά και όχι τόσο συνηθισμένα.
• Για κρεατικά, επίσης: στα Καμπιά.

Σέριφος, ένας δρομικός παράδεισος και κόλαση μαζί.

Δρομέας καθώς (θέλω να πιστεύω πως) είμαι, δεν θα μπορούσα να μην τρέξω στο νησί. Παράδεισος οι διαδρομές του, κόλαση κάθε που ανηφόριζαν. Και αυτό συνέβαινε συχνά. Επειδή, όμως, ο,τι ανεβαίνει κατεβαίνει, η εναλλαγή έκανε το χαμόγελο να ζωγραφίζεται ξανά στα χείλη.

Καθώς επανερχόμουν στην ενεργό δράση μετά από τραυματισμό, όλα μου φαίνονταν ειδυλλιακά. Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος, άλλωστε. Το λέει κι ο ποιητής. Ο κάθε ποιητής, ουσιαστικά. Από περιπτεράς, μέχρι ακαδημαϊκός.

Νερά γαλανά, παραμυθένια.

Για παραλίες δεν θα σου γράψω. Θα τις βρεις εύκολα. Άλλωστε, για τη μία που “ψοφάω” να γράψω, έχω δεσμευτεί στους φίλους ότι δεν θα πω κιχ. Και αυτό θα κάνω.

Ανεμοχάδι, το φιλόξενο.

Φυσάει στη Σέριφο. Όχι τόσο φέτος, αλλά γενικά φυσάει. Και φωνάζει ο Θοδωρής οδηγώντας μπροστά μου: “Ανεμοχααααάδιιιι“. Κι έχει δίκιο.

Γιατί, μολονότι μιλάμε για μελτέμι στο Αιγαίο, ο αέρας στη Σέριφο είναι φιλόξενος. Δεν σε ενοχλεί. Εμένα τουλάχιστον. Κι ο Θοδωρής ξέρει πάντα να μας κατευθύνει σε ένα απάνεμο κολπάκι.

Ελπίζω να το κάνει και του χρόνου. Να βρεθούμε πάλι εκεί. Για 20 μέρες αυτή τη φορά. Και τα όνειρα επιτρέπονται. Ακόμα.

Γιώργος Μυζάλης – Μουσικολόγος, δημοσιογράφος.