Ο ορυκτός πλούτος της λαυρεωτικής γης

• Τετάρτη 15 Απριλίου 2020
• ioanna

Ο ορυκτός πλούτος της λαυρεωτικής γης

Του Γιώργου Καφαντάρη, Μηχανικός δικτύων Η/Υ, Σπηλαιολόγος – Φωτογράφος
Ομιλία στην παρουσίαση του Λευκώματος του ΚΑΠΗ Λαυρίου,  «Ο ορυκτός πλούτος της λαυρεωτικής γης»

«Όταν μου ανάφερε ο Μιχάλης πως του ζητήθηκε να βοηθήσει στην έκδοση ενός λευκώματος με θέμα τα ορυκτά του Λαυρίου για το ΚΑΠΗ Λαυρίου, ανταποκρίθηκα με θέρμη, αφού λόγω των επισκέψεων που κάνω στα αμέτρητα ορυχεία της περιοχής, έχω μαζέψει αρκετό φωτογραφικό υλικό.

Ήταν λοιπόν ευκαιρία να αξιοποιηθεί και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο, αφού, μέσω των πωλήσεων του Λευκώματος, ίσως θα βοηθήσει, έστω και λίγο, στην καλυτέρευση της ζωής των φιλοξενουμένων του ιδρύματος. Η τρίτη ηλικία είναι στάση στη ζωή όλων μας, θεού θέλοντος, οπότε αξίζει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που βρίσκονται ήδη εκεί, όπως θα θέλουμε εμείς να αντιμετωπιστούμε όταν έρθει η σειρά μας. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για ανθρώπους που έφτασαν εδώ, μετά από την κούραση και τον αγώνα μιας ζωής και ίσως με περίσσιες στεναχώριες…

Η γνώμη μου για το Λαύριο, έχοντας ζήσει και περπατήσει την περιοχή, όχι μόνο από πάνω στους δρόμους και τις πλατείες της, αλλά και από κάτω, στις υπόγειες στοές και αίθουσες, είναι πως αποτελεί “θησαυρό” για την Ελλάδα, που αν αξιοποιηθεί σωστά, θα μπορέσει να θρέψει ακόμα περισσότερες γενιές ανθρώπων από ό,τι έχει θρέψει στο παρελθόν.

Οι δυνατότητες για ανάπτυξη είναι απεριόριστες εδώ και το μόνο που χρειάζεται είναι η θέληση και άνθρωποι, όπως ο Μιχάλης και άλλοι, με όρεξη για δουλειά και γνώσεις… Και λίγη βοήθεια απ’ τη πολιτεία δε θα βλάψει φυσικά…

Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα ορυχείο, εγχαράχτηκε μέσα μου η σκέψη για το αίμα και τον ιδρώτα που έχουν χυθεί, για να δημιουργηθούν τα απέραντα χιλιόμετρα στοών, που διακλαδώνονται κάτω απτά πόδια μας. Και με τι μέσα;

Πόση δουλειά έχουν ρίξει οι παππούδες πολλών παρευρισκόμενων εδώ, αλλά και τόσες γενιές ανθρώπων στην αρχαία εποχή! Όταν βλέπεις μια στοά λαξεμένη στο μάρμαρο και βλέπεις τα σημάδια από το εργαλείο του εργάτη, δεν μπορείς πάρα να νιώσεις δέος και σεβασμό για τον μόχθο αυτού του ανθρώπου, που πέρασε ατέλειωτες ώρες μέσα στο σκοτάδι, με μια λάμπα ασετιλίνης ή ένα λυχνάρι, χτυπώντας το βράχο με τα χέρια του.

Περπατάμε και σερνόμαστε μέσα στις στοές για να φτάσουμε να δούμε τον ορυκτό πλούτο που κρύβει η γη, άλλα κάθε εκατοστό αυτής της στοάς που οδηγεί στον προορισμό μας, είναι πλούτος από μόνο του.

Κάθε ένα από αυτά τα σημάδια στο βράχο, είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά. Και είναι κάτι το οποίο έχουμε όφελος να το αναδείξουμε, να το προστατέψουμε και να είμαστε περήφανοι για αυτό!

Αυτός είναι και ο προσωπικός μου στόχος. Να μπορέσω να κάνω μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα τις στοές του Λαυρίου, όχι μόνο για να δείξω τα ορυκτά, αλλά για να μάθει ο κόσμος τον μόχθο που χρειάστηκε για να έρθουν αυτά στο φως. Ο πραγματικός πλούτος του Λαυρίου δεν είναι στα ορυκτά του τα οποία είναι όμορφα και λαμπυρίζουν στο φως.

Είναι οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων που δουλέψαν στα υπόγεια, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί. Του εργάτη που έφευγε απ’ το σπίτι του και δεν ήξερε ούτε εκείνος, ούτε η γυναίκα και τα παιδιά του αν θα γύρναγε. Και όταν το έκανε, έπρεπε να αντιμετωπίσει και τη ζωή που έτρεχε έξω από τη στοά.

Τα ορυκτά είναι όμορφα να τα κοιτάμε σε μια βιτρίνα ή να τα μελετάμε. Είναι όμως ομορφότερα όταν τα βλέπουμε υπογείως. Όταν τα ανακαλύπτουμε. Όταν κατανοούμε τις συνθήκες με βάση τις οποίες γεννήθηκαν. Όταν βλέπουμε όλη την εικόνα, τότε είναι πιο όμορφα …

Σας ευχαριστώ θερμά για την ευκαιρία που μου δώσατε να πω δυο λόγια για την εμπειρία μου και ευχαριστώ επίσης θερμά τον Φίλο μου Μιχάλη Φίτρο, που με σκέφτηκε σαν πηγή για φωτογραφικό υλικό, καθώς και για την εμπιστοσύνη του και τη φιλία του, που με γεμίζει με χαρά κάθε φορά που τον βλέπω και τον ακούω και προσπαθώ κι εγώ να κρατήσω έστω και ελάχιστα ψήγματα από τις γνώσεις του.
Τέλος, ευχαριστώ το ΚΑΠΗ ΛΑΥΡΙΟΥ για την τιμή που μου έκανε να δεχτεί να δημοσιευτούν οι φωτογραφίες μου στο Λεύκωμα του».

Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Καφαντάρη