Στα Μετέωρα οι λόφοι μοσχοβολούνε όλες τις εποχές

• Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2020
• georgemyzalis

Στα Μετέωρα οι λόφοι μοσχοβολούνε όλες τις εποχές

Ενώ ήταν βαθιά μου επιθυμία να επισκεφτώ τα Μετέωρα από παλιά, μόλις το Σεπτέμβριο του 2020 κατάφερα, απλώς, να περάσω από εκεί.

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα με καθισμένα σύννεφα πάνω στην ομάδα των ψηλών και απόκρημνων βράχων, όπου βοήθησαν στη δημιουργία της αίσθησης ότι βρισκόμουν μεταξύ ουρανού και γης.

Εκεί, η ψυχή μου συντετριμμένη από αντιφάσεις και αβεβαιότητες, όπως και τη διαρκή προσπάθεια ικανοποίησης του ανεκπλήρωτου, νοστάλγησε το άγνωστο του οποίου η συγκίνηση δημιουργεί σωτηρία αντίρροπα.. 

Η εμπειρία μου, πνευματική και δυνατά μυστηριακή, ταυτίζεται απόλυτα με την περιγραφή του  αείμνηστου αγαπημένου οικογενειακού φίλου Θεοχάρη Προβατάκη, στο βιβλίο του «Τα Μετέωρα» (Εκδόσεις TOUBI’S).  

Την μοιράζομαι μαζί σας.

Πηγαίνοντας προς τα Μετέωρα

«Αφήνοντας πίσω σου το γραφικό Καστράκι ανέρχεσαι από έναν ανηφορικό δρόμο για να φθάσεις ψηλά στις κορυφές των βράχων όπου βρίσκονται τα μοναστήρια. Ο δρόμος μοιάζει με τεράστιο φίδι που σύρεται ανάμεσα από ρεματιές, αναρριχάται πάνω από ελάχιστους καλλιεργημένους λόφους, ελίσσεται γύρω από απόκρημνους κιτρινοπράσινους βράχους και φθάνει στα Μετέωρα.

Καθώς ανεβαίνεις οι λόφοι μοσχοβολούνε όλες τις εποχές του χρόνου. Όλα γύρω σου είναι ήρεμα και γαληνεμένα ενώ παράλληλα ένας ελαφρός άνεμος συνοδεύει τη σκέψη σου. Δεξιά και αριστερά άγρια και πανύψηλα βράχια κάνουν την παρουσία τους. Η ομορφιά της φύσης είναι ένα κράμα από απαλές μεσημβρινές και άγριες βορεινές γραμμές που γεννούν στην ψυχή σου μια έκσταση.

Και μαζί με αυτές οι φωνές του φτερωτού κόσμου πλημμυρίζουν με γλυκούς τόνους την ατμόσφαιρα».

Φτάνοντας στα Μοναστήρια

«Μετά από τη μαγευτική αυτή πορεία φθάνεις σε ήρεμα υψώματα από όπου διακρίνεις ένα πραγματικό δάσος με τεράστιους βράχους στις κορυφές των οποίων υπάρχουν μοναστήρια τα οποία βρίσκονται σε μια μυστηριώδη συμφωνία με το τοπίο. Εκεί πάνω η μοναξιά και η σιωπή είναι κανόνας.

Όπου και να κοιτάξεις μια ανεπανάληπτη ηρεμία και μια πραότητα θα παρατηρήσεις, όπως ακριβώς συμβαίνει στον έναστρο ουρανό του φθινοπώρου που είναι γεμάτος από άφωνη έκσταση».

Η θέα από τους εξώστες στα Μετέωρα

Η καρδιά σου χτυπά παράξενα. «Η πανώρια θωριά των βράχων με τον καταπράσινο τάπητα γύρω τους, δημιουργούν θαυμασμό ανακατεμένο με φόβο, χαρά και έκσταση γιατί ακριβώς ο άνθρωπος από εκεί πάνω νιώθει την αδυναμία του μπροστά στα δημιουργήματα του Πλάστη. Την ίδια στιγμή δημιουργείται μέσα σου το αίσθημα του υψηλού και του ωραίου».

Η θέα του ουρανού 

Μόλις στρέψεις το βλέμμα σου στον ουρανό ένα άλλο συναίσθημα σε καταλαμβάνει. «Ένα συναίσθημα δυνατό που γίνεται εντονότερο από την ανάερη ζώνη του ορίζονται η οποία στεγάζεται από το βουβό και πανύψηλο θόλο του ουρανού.

Η ψυχή σου αρχίζει και αυτή να υψώνεται προς τον ουράνιο θόλο προς το αχανές του σιωπηλού κάμπου, ενώ ποικίλα συναισθήματα πολιορκούν κυριολεκτικά την καρδιά σου. Και μέσα από την αντίθεση αυτή των συναισθημάτων δέους και θαυμασμού αναβλύζει η έκσταση η οποία μεταβάλλεται σε φόβο αν ξαφνικά εκείνη την ώρα ξεσπάσει καταιγίδα».

Μετέωρα: σαν πίνακας ζωγραφικής

«Και εσύ βλέποντάς τα όλα αυτά και παρατηρώντας γύρω σου ένα ολόκληρο δάσος από σταχτοπράσινους όγκους στην κορυφή των οποίων υπάρχουν μοναστήρια με γεισωτές στέγες, αιωρούμενες ξύλινες στοές και εξώστες που σκύβουν στα χείλη της αβύσσου, δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις.

Εκπλήσσεσαι με το μεγαλείο τους και απορροφάσαι με τη μεγαλοπρέπειά τους αφήνοντας τον εαυτό σου να ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές».

Ιωάννα Γάλλου – General Manager Kedros Travel.