Με ένα πέπλο στα χρώματα των εποχών στο Αμφιάρειο

• Παρασκευή 8 Μαΐου 2020
• ioanna

Με ένα πέπλο στα χρώματα των εποχών στο Αμφιάρειο

✨ Της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου,

Διδάκτορος Ιστορίας και Αρχαιολογίας – Ξεναγού

Ήταν όμορφα, χθες στο Αμφιάρειο… Ήταν όμορφα στο Ιερό του Αμφιάραου, μεταξύ Καλάμου και Ωρωπού. Η μυθολογία, που θέλει τον ήρωα μάντη και ιατρό, ο οποίος πιθανόν διδάχτηκε ιατρική και βοτανική από τον παππού του Μελάμποδα, έβρισκε στον χώρο την πιο καλή φθινοπωρινή της ώρα.

Μικρή ομαδούλα, ψιλόβροχο, ερημία… απόβροχο μετά και να δυναμώνει η μυρωδιά από τα πεύκα και τα ξερά πλατανόφυλλα που είχαν κατακλύσει τις όχθες και την κοίτη του ιερού ποταμού Χαράδρα, ο οποίος χωρίζει στα δύο το Ιερό. Περπατήσαμε πάνω στα ξερά πλατανόφυλλα αυτής της κοίτης, βρήκαμε την Ιερά Πηγή και την αφουγκρασθήκαμε – δεν κυλάει αυτή την εποχή νερό, γι’ αυτό λέω την αφουγκρασθήκαμε και όχι την ακούσαμε…

Περάσαμε στην αντίπερα όχθη, αυτή των ανθρώπων, με τα ερείπια της Αγοράς, των ξενοδοχείων και της Κλεψύδρας, του υδραυλικού ρολογιού. Μετά ξανά στην άλλη όχθη, αυτή των θεών. Ο αέρας μελωδούσε ανάμεσα από τις φυλλωσιές… κι εδώ, τα πάντα ήσαν ακόμη εκεί: η Στοά και το Εγκοιμητήριο, ο Ναός του Αμφιάραου, οι βάσεις των αγαλμάτων (σκεπασμένες, και τα αγάλματα παρμένα).

Πήγαμε στο θέατρο, με τη σκηνή του και τους μαρμάρινους, με φυτικά ανάγλυφα κοσμήματα θώκους των Ιερέων. Μύριζε ακόμη το δάσος, ενδυναμωμένο απ’ τον Καιρό. Στην Είσοδο όμως, οδηγοί δεν υπήρχαν παρά αγγλικά γερμανικά, και όταν κάποιος πήγε να αγοράσει, ο ευγενέστατος κατά τ’ άλλα φύλακας δεν είχε…ρέστα!  Ντράπηκα για τους ξένους… Επιπλέον, ο αυλόγυρος του πάλαι ποτέ μικρού Μουσείου που εδράζει στον χώρο, βρίθει σπαραγμάτων, αρχαίων και μοντέρνων, σκεπασμένων με νάιλον…μια έντονη και άσχημη εγκατάλειψη, που δεν είχε καμία σχέση με τη σολωμική και καλβική Ερημία, για την οποία προείπα.

Οι πλαγιές των βουνών της διαδρομής της επιστροφής ήταν γεμάτες κυκλάμινα, ρείκια και θάμνους με κόκκινα φύλλα (όχι αυτά των δέντρων, κάποιο ειδικό θαμνώδες φυτό που κοκκινίζει τέτοια εποχή). Το Φθινόπωρο στην αρχετυπική του έκδοση. Ποιος λέει ότι οι ενδιάμεσες εποχές δεν είναι πια εδώ;

Και η βόλτα τελείωσε με ένα εξαιρετικό γεύμα σε κουκλίστικο εστιατόριο της περιοχής Καπανδριτίου – ένα πέτρινο παλαιό σπίτι με αυλή και πηγάδι (που η πλάκα με το μάγγανό του είχε μετατραπεί σε τραπέζι). Δεν αποφύγαμε βέβαια τη συζήτηση για το ότι, αυτός ο χώρος, που θα μπορούσε-και λόγω της κοντινής του απόστασης με την Αθήνα- να αποτελεί έναν εστέτ προορισμό, μια εκλεκτή ξενάγηση για ταξιδιώτες και όχι τουρίστες, έχει αφεθεί στην τύχη του, σαν μια ξαφνική καταστροφή να έτρεψε σε άτακτη φυγή τους υπεύθυνους εκεί και να τα άφησαν όλα ανάστατα. Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν τόσο χαρούμενοι, τολμώ να πω ευτυχισμένοι… Μας είχε κατακλύσει η Ομορφιά, η Ωραιότης, η Ποίηση του Φθινοπώρου…

Τι θέλει να πει ο Ποιητής; ότι τελικά, η πραγματική Ωραιότης νικά το Κακό. Ωραιότης, με την αρχετυπική έννοια της λέξης: ωραίος, στην ώρα του δηλαδή, και Ώρες βεβαίως στην αρχαία γλώσσα είναι οι Εποχές. Κι ήταν όντως, το πραγματικό Φθινόπωρο, η Φύση στην ώρα της. Δε θύμιζε καλοκαίρι, ούτε και Χειμώνα. Αλλά θύμιζε Φθινόπωρο. Θυμήθηκα τις Ώρες, Νύμφες εξαίσιες από το Θέατρο του Διονύσου στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Κάθε φορά που θα ξεναγώ εκεί, θα σκέφτομαι τη χθεσινή μέρα.

Η Ώρα του Φθινοπώρου, της Άνοιξης και πάει λέγοντας.. Θα τους φορέσω έναν πέπλο στα χρώματα του Φθινοπώρου στη μία, στης Άνοιξης στην άλλη… στου Θέρους και στου Χειμώνα…

Είπα πολλά, όμως, και πρέπει να ετοιμάσω μια αρχαία Κόρινθο, έναν Μυστρά (ναι, πάλι Μυστρά, μου τον ξαναζήτησαν!!!) και τις συνήθεις μου Ακροπόλεις-νέο Μουσείο… Μια γεμάτη βδομάδα, που, με τη βοήθεια του Θεού, ελπίζω να πάει όπως οι προηγούμενες. Ιδανικά, να δείχνουμε την Ελλάδα στους ξένους. Το ωραιότερο επάγγελμα, όπως λέει η μαμά φίλου…η πιο εξωτερική έκφραση της εσωτερικότητας της Αρχαιολογίας,..

Η άλλη της πλευρά, λέω απλά εγώ…

✨✨

Το παραπάνω άρθρο συντάχθηκε το Φθινόπωρο του 2019

@ Η παρούσα δράση προσφέρεται από την #KedrosTravel