Μυστικά και φανερά, στην Κουνελοχώρα.

• Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2020
• georgemyzalis

Μυστικά και φανερά, στην Κουνελοχώρα.

Η απόδραση σε νησί μπορεί να είναι μια απολύτως προσιτή διαδικασία, αρκεί να ξέρεις να τραβάς κουπί! Είναι διασκεδαστικό και συνάμα συναρπαστικό να κάνεις κουπί, παρέα με έναν καλό φίλο και να βρεθείς απέναντι,  που από μικρή ατένιζες και ευχόσουν να εξερευνήσεις. Αλλά και πιο μεγάλη, το ευχόσουν, κάθε φορά που περπατούσες στο παραλιακό μέτωπο από την Βούλα στην Βουλιαγμένη.

Δεν είναι δύσκολο, μόλις ένα μισάωρο «έντονο κουπί» (στην επιστροφή περισσότερο λόγων των ρευμάτων). Από την οπτική της εμπειρίας, όμως, όπως και των εικόνων που μαζεύεις μέσα σου, το βίωμα είναι συγκλονιστικό!

Μια καρέτα – καρέτα στην… Αττική.

Και οι εκπλήξεις δεν ξεκινούν με την άφιξή μας στο νησί, αλλά πολύ πιο πριν όταν πέφτουμε πάνω σε μια πανέμορφη καρέτα – καρέτα. Καλά δεν πέσαμε, κιόλας, την προσεγγίσαμε, μας κοίταξε με τα καστανά της ματάκια, σα να μας σφύριζε κάτι, και εξαφανίστηκε στα βαθιά. Τόσο κοντά στο αστικό περιβάλλον, μια καρέτα – καρέτα! Ο δρόμος των πολύβουων νοτίων προαστίων φαίνεται ξεκάθαρα πίσω μας. Και τόσο κοντά σε όλο αυτό το ανθρωποκεντρικό κατασκεύασμα να συναντιέσαι με μια καρέτα – καρέτα!

Δεν προλαβαίνουμε να την βγάλουμε φωτογραφία. Και πώς να προλάβεις!

Στο κοντινό νησί ή αλλιώς στην… Κουνελοχώρα.

Αφήνουμε το καγιάκ σε έναν μικρό όρμο. Δίπλα πλεούμενα, άλλα μικρά, άλλα μεγαλύτερα σκάφη, λικνίζονται ελαφρώς από το ρεύμα με επιβάτες αλειμμένους με λιαστό Αττικό ουρανό.

Ανεβαίνουμε στα βράχια και περπατάμε πρώτα αριστερά και μετά ακολουθώντας ένα μονοπάτι προς τα δεξιά. Στο περπάτημά μας πετάγονται κουνέλια. Πολλά κουνέλια διαφόρων χρωμάτων. Αισθανόμαστε λίγο από «Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων».

Κάποιος, κάποτε είχε μάλλον την φαεινή ιδέα να αφήσει εδώ κάποιο ζευγάρι κουνελιών! Έχουν φτιάξει αποικία. Και πως αλλιώς αφού το νησί είναι μια μεγάλη γραβιέρα με τρύπες, κρυψώνα και σπιτικό των γλυκών αυτών θηλαστικών.

Παρά το γεγονός ότι μας γαργαλάει λίγο να παίξουμε μαζί τους, ακολουθούμε το διαμορφωμενο λιθόστρωτο μονοπάτι, κοιτώντας να εντοπίσουμε, το δίκτυο των υπόγειων διαδρομών και τα πηγάδια. Έχουμε ενημερωθεί από το βιβλίου του καλού μας φίλου Κωνσταντίνου Κυρίμη «Τα Καταφύγια της Αττικής» αναφορικά με το υπό αναζήτηση Καταφύγιο.

Κουνελοχώρα, η εκπληκτική.

Δεν είναι καθόλου δύσκολο να το εντοπίσεις, αφού τα λυτρωμένα από τον χρόνο οχυρωματικά έργα αποτελούν μεγάλη αντίφαση στο ζωγραφικό πίνακα που απλώνεται μπροστά μας.

Μπλε ουρανού, γαλαζοπράσινο της  θάλασσας που μπλέκει στα ρηχά με τους υφάλους και το βραχώδη συμπλέγματα του νησιού, θαμνώδη πράσινη βλάστηση, μαζί με αλμυρίκια. Και ένα κόκκινο λουλουδιασμένο χαλί απλώνεται κατάχαμα, γύρω από το γκρίζο – ψυχρό τσιμεντοκονίαμα.

Το καταφύγιο

Το καταφύγιο.

Ένα οχυρωματικό δίκτυο με χαρακώματα, θέσεις πολυβολείων και πυροβολείων, παρατηρητήρια, τα οποία υποδηλώνουν ένα υπόγειο δίκτυο διαδρόμων  και χώρων αποθήκευσης πυρομαχικών που επικοινωνεί με τις οχυρές θέσεις επιφανείας, αποκαλύπτεται γρήγορα.

Αναζητούμε την είσοδο με τα σιδερένια σκαλοπάτια σχήματος Π. Ανάβουμε φακούς και εισχωρούμε στο λαβυρινθώδες δίκτυο. Ένα σύμπλεγμα λαξευμένων υπόγειων διαδρόμων, περάσματα-σήραγγες, χτισμένες με τούβλα αίθουσες, φρέατα αερισμού (γεμάτα σκουπίδια σήμερα), μια δεξαμενή, κι ένα υπόγειο «παραθύρι» με θέα στον Σαρωνικό!

Στο παραθύρι του καταφυγίου.

Η προσέγγιση στο «παραθύρι» του καταφυγίου ….. στιγμή επική. Πως να χωρέσει ο φακός, αυτό που αιχμαλωτίζει το βλέμμα μας;

Η αίσθηση ότι είσαι κρυμμένος και παρατηρείς το πέρασμα των ανυποψίαστων περαστικών πλεούμενων σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως. Κοιτάς απέναντι, το σημείο, που πολλές φορές περαστική στεκόσουν και έβλεπες το νησί ευχόμενη να μπορέσεις κάποια ημέρα να το προσεγγίσεις.

Τόσο κοντά, χωρικά, τόσο μακριά από την καθημερινότητα.

Ιωάννα Γάλλου – Kedros Travel.

Φωτογραφίες: Γιώργος Καφαντάρης.