Μετράμε τη Ζωή μας σε καλοκαίρια

• 6 15 May 2021
• georgemyzalis

Μετράμε τη Ζωή μας σε καλοκαίρια

Sorry, this entry is only available in Greek. For the sake of viewer convenience, the content is shown below in the alternative language. You may click the link to switch the active language.

Διαβάζοντας τον τίτλο του κειμένου, ενδεχομένως, κάποιος (λάτρης του χειμώνα) να διαφωνήσει. Ίσως και να θυμώσει λιγουλάκι. Και να έχει και δίκιο γιατί καθένας έχει δικαίωμα στην ξεχωριστή αγάπη, προτίμηση, νοσταλγία, συγκίνηση και γενικότερα στον πυροδότη εκείνον του συναισθήματος του. Ναι, υπάρχουν καλοκαιρινοί τύποι, χειμερινοί τύποι, all weather lovers και ό,τι άλλο αγαπάτε. Και όλοι τους – όλοι μας – έχουμε δίκιο. Ωστόσο, δεν μπορώ να γράψω εξ ονόματος όλων, παρά μόνο για τις δικές μου αγάπες που, είμαι βέβαιος πως, μοιράζομαι με άλλο κόσμο: τα καλοκαίρια μου.

Τα καλοκαίρια και τα παγωτά

Από μικρός περίμενα το καλοκαίρι για να αυξήσω τη συχνότητα του χαμόγελου στο πρόσωπο μου. Ο πρώτος βασικός λόγος που θυμάμαι ήταν τα παγωτά, ναι καλά διαβάζεις φίλτατε αναγνώστη. Μην κοιτάς τώρα που βρίσκεις παγωτό όλες τις εποχές του χρόνου. Πίσω στα δικά μου παιδικά χρόνια, το καλοκαίρι σήμαινε και την άφιξη των παγωτών στα ψυγεία των περιπτέρων. Και, εκεί, κατά τα τέλη Μαΐου ξεκινούσαν οι “κόντρες”. “Πόσα παγωτά και πόσα μπάνια”; Αυτός ήταν ένας άτυπος δείκτης καλοπέρασης που έκανε τα καλοκαίρια μας τόσο πιο σημαντικά από τις άλλες εποχές του χρόνου.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό: δέρμα μαυρισμένο, σιλουέτα πιο στεγνή, μαλλιά ανακατεμένα και κατά τι πιο ξανθά από τις άλλες εποχές, γυαλιά ηλίου, ξεφλουδισμένες πλάτες και μύτες, ξενύχτια και τις καθημερινές κ.ο.κ. Και μουσικές βέβαια σε άλλο context, αυτό των καλοκαιρινών συναυλιών: παγωμένες μαύρες, βερμούδες, κοντομάνικα, παρέες, γέλια, φίλοι, έρωτες, όλα μοιάζαν πιο ελεύθερα. Πιο χαρμόσυνα.

Τα δικά μου καλοκαίρια

Να το πάω και παραπέρα; Να εμπλουτίσω τη λίστα με τοποθεσίες, ταξίδια, διακοπές, περιπέτειες; Σιγά μη δεν το κάνω! Ορίστε τα δικά μου highlights – με στιγμές που ξεχνάω καθώς έχω μαζέψει πολύ υλικό όλα αυτά τα χρόνια:

• Καλοκαιρινή πεζοπορία ως την κορυφή του Ταΰγετου.
• Κολύμπι σε μυστική παραλία της Σερίφου με τους δικούς μου ανθρώπους μόνο.
• Τηγανιτή πατάτα με κεφτέδες στο Ληξούρι και τη θάλασσα να βρέχει τις πατούσες,
• Ρακόμελο στη Χοζοβιώτισσα της Αμοργού μετά από ανάβαση – γολγοθά μέσα στον καύσωνα.
• Ύπνος στο βαρκάκι κάπου στη Σύμη – ούτε που ξέρω την ακριβή τοποθεσία.
• Μεσημεριανό τραπέζι με φίλους σε μπαλκόνι στη Μύκονο – ζαλισμένος από τις μουσικές, το κρασί και την αγάπη των φίλων.
• Στην Άνδρο με το καρδιοχτύπι του πρώτου έρωτα.
• Θερινό σινεμά στις Σπέτσες, λίγο πριν την ουσιαστική ενηλικίωση.
• Κεφαλλονιά με τη μεγαλύτερη παρέα όλων των εποχών, στην Άβυθο να νυχτώνουμε.
• Στην Πάρο με τα δυο μου μικρά ανίψια, οι τρεις μας – να “μικραίνω” χάρη στην ανοχή και την παρέα τους.
• Στη Στούπα και την Καρδαμύλη, στο camping πίσω στο 1998, για ένα ΣαββατοΚύριακο που έγινε δεκαπενθήμερο, με το περισσότερο γέλιο που θυμάμαι σε διακοπές.
• Στη Σίκινο, με το “Ο δρόμος σου είσαι εσύ” στο repeat.

Η λίστα δεν τελειώνει. Και ποσα ξεχνάω. Πως να μην αγαπήσω, λοιπόν, τα καλοκαίρια; Πως να μην τα προσμένω με – σχεδόν – κομμένη την ανάσα και πως να τα συγκρίνω με οποιαδήποτε άλλη εποχή;

Και φέτος θα το ζήσουμε. Θα φτιάξουμε στιγμές και αναμνήσεις. Σε πείσμα κάθε εμποδίου. Γιατί είναι μία η ζωή που αντιστοιχεί στον καθένα και δεν έχει επανάληψη το έργο. Βουρ, λοιπόν. Και καλό μας καλοκαίρι.

Γιώργος Μυζάλης – Kedros Travel